บทที่ 42 - ผู้ประทับของฉัน

เอลาร่า

ฉันเห็นเพียงความมืดมิด

ไม่ใช่ความมืดอันแสนสบายที่ชวนให้หลับใหล ไม่เลย มันน่ากลัวและเหน็บหนาว

ราวกับว่ามันกำลังกลืนกินฉันทั้งเป็น

แล้วฉันก็ได้ยินเสียงกระซิบ

เสียงกระซิบแผ่วเบาราวกับสายลมพัดผ่าน จากนั้นก็ค่อยๆ ดังขึ้น ก้องกังวานอยู่ในหัวของฉัน

เสียงแปลกประหลาดที่กำลังสั่งการฉัน แต่ฉันกลั...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ